Szybko przebieram się w coś wygodnego i wybiegam z domu – jak najszybciej do WORDu! Wszystko na wariackich papierach, byle zdążyć przed zimą. Dlaczego? Z dwóch niezwykle istotnych, a wręcz palących powodów. Po pierwsze na wiosnę chcę wsiąść na sprzęta i nim jeździć, a nie martwić się egzaminami. Po drugie planowana zmiana ustawy i brak przepisów wykonawczych, czego konsekwencją może stać się brak możliwości przeprowadzania egzaminów na kategorię A w pierwszych miesiącach roku 2012.

    Po wybraniu „bilecika” w WORDzie przeczytałem ze zgrozą informację, że jestem dziewięćdziesiąty w kolejności. Hmm czy przed pierwszym śniegiem uda mi się chociaż papiery złożyć? Po dość długich oczekiwaniach z niekrytym podnieceniem, drżącymi rękami i uśmiechem na zmęczonej twarzy podszedłem wreszcie do okienka. Przybrałem wygląd lichy i lekko durnowaty – tak aby nie rozdrażnić młodej pani z pięknymi czerwonymi paznokciami. Ci co musieli coś kiedyś załatwić w „dziekanacie” wiedzą o co chodzi. Okazało się, że formularz do poprawy, a zdjęcie nie z tego profilu co trzeba. Hmmm może warto by tak instrukcję jakąś udostępnić (panie odsyłały z formularzem co trzecią osobę – reszta składała przeważnie już poprawione)? Nic to. Czym prędzej ruszyłem w drogę powrotną do domu, by naprawić swój ewidentny błąd i indolencję. Pełen radości, optymizmu, z oczami kota w butach ze Shreka powróciłem do WORDu jeszcze tego samego wieczora. Tym razem wszystko ok. Termin – 1.12.2011. Swoja drogą trzeba mieć nierówno pod kopułą, żeby zdawać egzamin na motocyklu w grudniu.

    Nastał dzień egzaminu. Do poczekalni wszedłem z dwoma innymi chłopakami. Już samo wejście jest lanserskie. Wstukałem w domofonie swój numer pesel, a drzwi na salę otworzyły się niczym baśniowy sezam, niczym drzwi do Narni, zupełnie jak lustro „Alicji z krainy czarów”. W tzw. między czasie widzieliśmy jak egzaminowany chłopak wrócił na plac – na tylnym siedzeniu srebrnej Fabji. Wszystkim zrobiło się przykro, a ręce zaczęły się pocić. „Zapraszam Panów” – naszą kontemplację przerwał głos Pana przeprowadzającego egzamin teoretyczny. Dość szybko „roztrzaskaliśmy” test z pozytywnym rezultatem. Wyczytano nasze nazwiska, wyszedł po nas egzaminator i zabrał nas na plac.

    Egzaminator nie był przesadnie słodki, nie wiało od Niego również grozą. Wyjaśnił jak będzie wyglądał egzamin i zaprosił pierwszego z nas do motocykla. Poszedłem „wylosować” sobie kask. W zasadzie nie wiem czy powinienem pisać – wylosować – w cudzysłowie. Jakość i stan techniczny kasków jest tak zły, że jeśli tylko macie możliwość pożyczenia od kogoś, to zróbcie to. Wyszedłem jednak z założenia, że jak mówi stare indiańskie porzekadło „Kiepskiej baletnicy…”.
Przedstawiłem wyczerpującą odpowiedź na zadane mi pytania i przystąpiłem do klejenia ósemek. Usiadłem na siodle, złożyłem podnóżek, odpaliłem „Czy jest pan gotowy?” hmm „a co nie widać (myślę sobie)?”. Aaaaaaaa lusterek trzeba dotknąć. Ok, ściemniam, że poprawiam lewe, potem prawe – gra aktorska na poziomie Stuhra starszego ;). „Tak jestem przygotowany”. „Proszę ruszać”. Sprzęgło, jedynka, odwijam manetkę, niemalże strzał ze sprzęgła i już mknę z 5 km/h. „STOP!”. „Pierwsza próba wykonana błędnie proszę wrócić na miejsce”. Ale że o co chodzi? Nie podparłem się, nóżki na podnóżkach, światła włączone, stopka schowana, lusterka poprawiłem. Hmmmm? Aaaaaaaaaaaa trzeba sprawdzić czy gdzieś z boku nie ląduje Jumbo jet pilotowany przez kapitan Wronę w obstawie dwóch myśliwców F 16 czyhających na moje życie. Z lekką nutką niepewności patrzę w lewo, potem w prawo – daleko patrzę, dokładnie i bystrze; patrzę tak, że głowa obraca się o 180 stopni, tak, że jastrząb przy mnie to daltonista i krótkowidz. Niech widzi, że patrzę bo trzeciej próby nie będzie. Ruszam. Mój wzrok spotyka się ze wzrokiem egzaminatora. Czy oby na pewno o to patrzenie się chodziło? A może… W tym momencie jego usta otwierają się i słyszę...