Wielu motocyklistów ma spory problem z "posiadaniem" motocykla. Jest to często problem największy ze wszystkich związanych z naszymi końmi.
Tym problemem jest nic innego jak ... RODZINA.

   Podczas rozmów, czy czytając Wasze teksty niejednokrotnie napotykam na zdania typu"
"Trzymam maszynę u kumpla, rodzina nic nie wie".
"Zarobiłem, kupiłem i czasem coś ściemniam w domu, żeby polatać, jak bym się ujawnił, to by mnie wyrzucili/wydziedziczyli/dali szlaban do końca życia".
"Pół rodziny ze mną nie rozmawia, babcia mówi, że jestem samobójcą".

   Rodzina to coś co daje nam wsparcie w ciężkich chwilach, chcemy móc n kimś polegać i wiedzieć, że ten ktoś jest po naszej stronie, żeby nie wiem co.
Postanowiłem napisać ten osobisty tekst, żeby podziękować mojej rodzinie za podejście i za to jacy są.

   Z moim motocyklizmem zaczęło się jak u większości chłopaków z "moich czasów". Dziadek woził mnie na baku Ogara, który był wówczas dla mnie "Bogiem mocy".
Wspólne wycieczki po okolicy były niczym wyprawy po europie, a odwijanie manetki rodziło najwspanialsze przeżycia.  Potem kręciłem się na Romecie Pony, a następnie już sam na Ogarze. Gdy tylko osiągnąłem odpowiedni wiek (13 lat o ile dobrze pamiętam) wyrobiłem kartę motorowerową i pojechałem na Ogarze na cmentarz pochwalić się Dziadkowi, któryniestety nie widział mnie samodzielnie i legalnie latającego.  Gdy Ogar stał się "za mały" przesiadłem się na Osę (własnoręcznie poskładaną przez mojego Dziadka). A potem nastąpiło kilka lat przerwy.

   Gdy w ubiegłym roku postanowiłem zrobić prawo jazdy kat. A początkowo podejście rodziców było sceptyczne. A to że jedno dziecko mają, a to że co ja z tym sprzętem będę w zimie robił, w efekcie usłyszałem, że mam iść na kurs, gdzie uczą jeździć, a nie zdawać prawko - tak też zrobiłem (tu w pełni świadom kryptoreklamy po raz kolejny pozdrawiam instruktorów z "Kulikowiska")

Majówkowa wycieczka  – o  której wspominałem w poprzednim wpisie – zaprowadziła mnie na południe, gdzie mieszka moja rodzina. Czasu nie było dużo, osób do odwiedzenia za to wręcz przeciwnie. Jako podstawowe i oczywiste do odwiedzenia  obrałem oczywiście cmentarz. Kupiłem znicz, wsiadłem na CeBRę i pomalutku przetoczyliśmy się alejkami. "Pochwaliłem się prawkiem i sprzętem (Dziadkowi- wieloletniemu motocykliście - któremu zawdzięczam moją miłość do motocykli zaszczepioną w dzieciństwie). Następnego dnia byłem u Babci z Rodzicami. Mówiła, że była u Dziadka i "opowiadała", że przyjechałem i  to na motocyklu. Tata się uśmiechnął i powiedział, że ja też byłem, razem z motongiem. Z oczu Babci (która również w młodości  nie omijała wycieczek motocyklowych popłynęły łzy radości  i wzruszenia).

   Odjeżdżając do Warszawy z domu drugiej Babci rozgrzałem sprzęta, pożegnałem się, ubrałem resztę ciuchów i wjechałem na wąską uliczkę prowadzącą w dół do głównej drogi. Dałem jej dwa razy do odciny... Babcia zapytała Rodziców, czy coś się stało z motocyklem? Mama odpowiedziała, że motocykliści żegnają się w ten sposób i że po prostu Ich pozdrawiam.  Na dole dałem  jej  jeszcze raz do odciny, z oczu Babci popłynęły łzy wzruszenia...

   I choć nie jest tak, że w domu wypychają mnie, żebym szedł latać, choć martwią się o mnie i zdarzało się "nie leć dzisiaj sprzętem, jest mokro deszcz pada, jedź metrem", albo "weź samochód my nigdzie nie jedziemy, a pogoda koszmarna"  to wiem, że dobrze mnie znają i rozumieją, że to daje mi szczęście.
W moim życiu zupełnie niezależnie od moto-pasji  pojawiła się również kobieta, która mimo pewnych początkowych drobnych obaw ma mnie chyba za rozważnego motonitę, bo z chęcią wsiada na "plecaczek" i jeździ na bliższe i dalsze wycieczki. Ufa  mi, a ja tego zaufania bardzo nie chciał bym stracić, bo jak pewnie wielu z Was wie ten Ktoś przytulony do Waszych pleców w długiej trasie i te iskierki w oczach oraz wypowiedziane słowa "latamy dzisiaj ?" są nieporównywalne z niczym innym.

Przez dłuższy czas nie miałem okazji polatać ( o tym co i jak i dlaczego napiszę jeszcze).  Po małym latanku gdy spotkałem się z moją Dziewczyną usłyszałem "po Tobie to od razu widać, że jeździłeś". Hehe co ja to mam na czole wypisane? Nie... w oczach.
   Zróbcie wszystko, żeby Wasze rodziny wiedziały co robicie i oswajajcie Ich z tym. Może nie pokochają motocykli, ale zrozumieją, że nie można nie robić czegoś co się kocha.